معرفی
مدل OLED کنسول Nintendo Switch که در سال 2021 معرفی و عرضه شد، دارای بهبودهایی در کیفیت تصویر و صدا است و جایگزین مدل اولیه این کنسول شده است. کنسول نینتندو سوییچ بازی‌های متنوعی از سری‌های The Legend of Zelda، Super Mario و دیگر فرنچایزهای نینتندو دارد ومی‌تواند تجربه‌های متفاوتی مانند Mario Kart Live یا Ring Fit Adventure را ارائه کند. مدل OLED دارای صفحه نمایش 7 اینچی است که نسبت به مدل اولیه، ارتقا قابل توجهی است و یکی از انتقادات وارد به نینتندو سوییچ را رفع می‌کند. گوشه‌های این کنسول کمی انحنا دارند و بدنه آن از پلاستیک مات ساخته شده است.
داک نینتندو سوییچ برای شارژکنسول و اتصال آن به تلویزیون یا مانیتور کاربرد دارد. نینتندو سوییچ درون فضای مخصوص روی داک قرار می‌گیرد و در پشت داک، پورت اتصال به برق، پورت HDMI برای اتصال به تلویزیون و پورت USB 3.0 قرار دارند. همچنین، این مدل دارای یک پورت LAN است که در مدل اولیه وجود نداشت. دو پورت USB دیگر در سمت چپ داک قرارگرفته‌اند تا وسایل جانبی را به آن وصل کنید. جوی کان‌ها نیز با اتصال به خودکنسول، شارژ می‌شوند. در مجموع، کنسول نینتند سوییچ و تمام متعلقات آن، بسیار جمع و جور هستند و فضای بسیار کمی را اشغال می‌کنند.
بهترین تجربه دستی، اما بدون ارتقای داخلی
کنسول نینتندو سوییچ OLED، نسخه‌ی بهبودیافته و پریمیوم کنسول هیبریدی محبوب نینتندو است که با تمرکز بر ارتقای تجربه‌ی بصری و کاربری در حالت دستی و رومیزی، چند سال پس از عرضه‌ی مدل اصلی، به بازار آمد. این مدل با صفحه‌نمایش OLED بزرگ‌تر و باکیفیت‌تر، پایه‌ی بهبودیافته، اسپیکرهای قوی‌تر و حافظه‌ی داخلی دوبرابری، جذابیت‌های زیادی دارد، اما عدم ارتقای سخت‌افزار داخلی و بهبود نیافتن خروجی تصویر در حالت داک، باعث می‌شود تا یک آپگرید ضروری برای همه‌ی دارندگان سوییچ نباشد.
صفحه‌نمایش OLED: ستاره‌ی نمایش
بزرگ‌ترین و مهم‌ترین تفاوت سوییچ OLED با مدل‌های قبلی، صفحه‌نمایش ۷ اینچی OLED آن است. این پنل، با وجود اینکه تنها ۰.۸ اینچ بزرگ‌تر از نمایشگر ۶.۲ اینچی مدل اصلی است، تأثیر شگرفی بر تجربه‌ی بصری می‌گذارد. رنگ‌ها در این نمایشگر بسیار زنده‌تر، پویا و جذاب‌تر به نظر می‌رسند. به لطف ذات فناوری OLED، رنگ مشکی کاملاً عمیق و مطلق است (برخلاف رنگ خاکستری تیره در پنل LCD مدل اصلی) و کنتراست تصویر فوق‌العاده بالاست.
این بهبود کیفیت تصویر، در اجرای بازی‌ها کاملاً مشهود است. عناوینی مانند Super Smash Bros. Ultimate به دلیل صفحه‌نمایش بزرگ‌تر و واضح‌تر، راحت‌تر قابل بازی هستند. رنگ‌های شاد و درخشان Mario Kart 8 Deluxe روی پنل OLED جان تازه‌ای می‌گیرند و بازی Metroid Dread با محیط‌های تاریک و پالت رنگی خاص خود، از کنتراست بی‌نظیر OLED نهایت بهره را می‌برد. در مقایسه مستقیم، نمایشگر LCD مدل اصلی، رنگ‌پریده و بی‌روح به نظر می‌رسد. رزولوشن نمایشگر در حالت دستی همچنان 720p است، اما با توجه به اندازه‌ی ۷ اینچی، تصاویر و متون همچنان واضح و خوانا هستند. روشنایی صفحه‌نمایش نیز مناسب است و حتی در نور روز می‌توان به‌راحتی از کنسول استفاده کرد و مشکل تاری تصویر (Motion Blur) نیز مشاهده نشد.
طراحی و ساخت: اصلاحات ظریف، حس آشنا
در نگاه اول، تفاوت ظاهری چندانی بین سوییچ OLED و مدل اصلی دیده نمی‌شود، مگر اینکه به صفحه‌نمایش بزرگ‌تر یا رنگ سفید دسته‌های جوی‌کان (در مدل سفید، البته مدل Neon Blue and Neon Red نیز با همان رنگ‌های مدل اصلی ولی بدنه‌ی مشکی‌تر عرضه شده) توجه کنید. با این حال، با نگاهی دقیق‌تر، اصلاحات ظریفی قابل مشاهده است. کنسول OLED به دلیل نمایشگر بزرگ‌تر، اندکی طویل‌تر (حدود ۰.۱ اینچ) شده، اما همچنان حس آشنایی را در دست دارد. وزن آن نیز حدود ۲۲ گرم افزایش یافته و به ۴۲۲ گرم (با جوی‌کان‌ها) رسیده است، اما این افزایش وزن در استفاده‌ی روزمره محسوس نیست و باعث خستگی نمی‌شود.
در نگاه اول، تفاوت ظاهری چندانی بین سوییچ OLED و مدل اصلی دیده نمی‌شود، مگر اینکه به صفحه‌نمایش بزرگ‌تر یا رنگ سفید دسته‌های جوی‌کان (در مدل سفید، البته مدل Neon Blue and Neon Red نیز با همان رنگ‌های مدل اصلی ولی بدنه‌ی مشکی‌تر عرضه شده) توجه کنید. با این حال، با نگاهی دقیق‌تر، اصلاحات ظریفی قابل مشاهده است. کنسول OLED به دلیل نمایشگر بزرگ‌تر، اندکی طویل‌تر (حدود ۰.۱ اینچ) شده، اما همچنان حس آشنایی را در دست دارد. وزن آن نیز حدود ۲۲ گرم افزایش یافته و به ۴۲۲ گرم (با جوی‌کان‌ها) رسیده است، اما این افزایش وزن در استفاده‌ی روزمره محسوس نیست و باعث خستگی نمی‌شود.
سایر تغییرات طراحی شامل تغییر محل اسلات کارت حافظه microSD (که اکنون پشت پایه قرار گرفته و دسترسی به آن راحت‌تر است)، دکمه‌ی پاور با طراحی بیضی‌شکل و کمی فرورفته‌تر، و دکمه‌های تنظیم صدای عریض‌تر است. شیارهای خروج هوای فن نیز کوچک‌تر شده‌اند که به ظاهر مدرن‌تر کنسول کمک کرده است. همچنین، نوشته‌های اطلاعات محصول از پشت کنسول حذف شده و به زیر پایه منتقل شده‌اند که ظاهری تمیزتر به دستگاه بخشیده است. جک هدفون ۳.۵ میلی‌متری نیز همچنان حضور دارد. تنها نکته‌ی منفی در طراحی جدید، تغییر شکاف اسلات کارت بازی است که باز کردن آن بدون ناخن کمی دشوارتر شده است.
تجربه‌ی دستی و رومیزی: بهترین حالت سوییچ
همانطور که گفته شد، سوییچ OLED در حالت دستی به لطف نمایشگر فوق‌العاده‌اش می‌درخشد. تجربه‌ی بازی‌ها روی این پنل ۷ اینچی بسیار لذت‌بخش‌تر است. حالت رومیزی نیز به لطف پایه‌ی عریض و قابل تنظیم، کاربردی‌تر از همیشه شده است. اسپیکرهای داخلی کنسول نیز بهبود یافته‌اند و صدایی بلندتر، واضح‌تر و با بیس بهتر نسبت به مدل اصلی تولید می‌کنند که دیگر حس «حلبی» بودن ندارد. این بهبود صدا، به‌خصوص در حالت رومیزی که ممکن است به هدفون دسترسی نداشته باشید، اهمیت زیادی دارد.
حالت داک و تلویزیون: بدون هیچ پیشرفتی
متاسفانه، بزرگ‌ترین ناامیدی در مورد سوییچ OLED، عدم هرگونه پیشرفت در حالت اتصال به تلویزیون (Docked Mode) است. با وجود اینکه داک کنسول بازطراحی شده و اکنون دارای لبه‌های نرم‌تر، فضای داخلی بیشتر (برای جلوگیری از خط افتادن احتمالی روی صفحه) و یک پورت LAN داخلی برای اتصال پایدارتر به اینترنت است، اما خروجی تصویر همچنان به رزولوشن 1080p محدود است. خبری از آپ‌اسکیلینگ 4K یا پشتیبانی از HDR نیست. این در حالی است که تلویزیون‌های 4K اکنون در اکثر خانه‌ها وجود دارند و حتی کنسول‌های نسل قبلی مانند PS4 و Xbox One S نیز از این قابلیت‌ها پشتیبانی می‌کردند. به محض اینکه سوییچ OLED را درون داک قرار می‌دهید، تمام مزایای اصلی آن (صفحه‌نمایش OLED، اسپیکرهای بهبودیافته) از بین می‌روند. این موضوع برای کنسولی که قرار است تجربه‌ی یکسانی را در سه حالت مختلف (دستی، رومیزی، تلویزیون) ارائه دهد، یک نقص بزرگ محسوب می‌شود.
عملکرد: سخت‌افزار بدون تغییر، بدون مدل پرو
دلیل اصلی عدم بهبود خروجی تصویر در حالت داک، عدم تغییر سخت‌افزار داخلی سوییچ OLED نسبت به مدل اصلی است. این کنسول همچنان از همان پردازنده‌ی Nvidia Custom Tegra X1 و ۴ گیگابایت رم استفاده می‌کند. این یعنی هیچ افزایش قدرتی در کار نیست و بازی‌ها دقیقا مانند مدل اصلی اجرا می‌شوند. این موضوع برای کسانی که منتظر یک مدل قوی‌تر با نام احتمالی "Nintendo Switch Pro" بودند، ناامیدکننده است. اگرچه اکثر بازی‌های سوییچ همچنان به‌خوبی اجرا می‌شوند، اما نمی‌توان انکار کرد که سخت‌افزار این کنسول، به‌خصوص در مقایسه با کنسول‌های نسل نهمی سونی و مایکروسافت، قدیمی شده است.
حافظه و باتری:
یک بهبود سخت‌افزاری کوچک، دو برابر شدن حافظه‌ی داخلی از ۳۲ گیگابایت به ۶۴ گیگابایت است. اگرچه این مقدار همچنان در مقایسه با کنسول‌های دیگر کم است، اما با توجه به حجم کمتر بازی‌های سوییچ و قابلیت افزایش حافظه با کارت microSD، برای شروع کافی به نظر می‌رسد. عمر باتری سوییچ OLED مشابه مدل بهبودیافته‌ی سوییچ اصلی (عرضه شده در سال ۲۰۱۹) است و بسته به نوع بازی، بین ۴.۵ تا ۹ ساعت شارژدهی دارد.
کتابخانه‌ی بازی: گنجینه‌ی نینتندو
جمع‌بندی: بهترین سوییچ برای بازی دستی، اما نه یک ارتقای ضروری
نینتندو سوییچ OLED یک ارتقای خوشایند برای کنسول محبوب نینتندو است، اما بیشتر یک بهبود لذت‌بخش است تا یک جهش بزرگ. اگر قصد خرید اولین سوییچ خود را دارید، بدون شک مدل OLED بهترین انتخاب است. صفحه‌نمایش OLED فوق‌العاده، پایه‌ی بهبودیافته، اسپیکرهای قوی‌تر و حافظه‌ی داخلی بیشتر، تجربه‌ی بازی در حالت دستی و رومیزی را به شکل قابل توجهی بهبود می‌بخشند.
اما اگر در حال حاضر یک سوییچ معمولی دارید و بیشتر در حالت داک و روی تلویزیون بازی می‌کنید، ارتقا به مدل OLED هیچ مزیتی برای شما نخواهد داشت و یک هزینه‌ی غیرضروری محسوب می‌شود. عدم ارتقای سخت‌افزار داخلی و محدودیت خروجی تصویر 1080p، بزرگ‌ترین نقاط ضعف این مدل هستند. سوییچ OLED بهترین تجربه‌ی ممکن از کنسول هیبریدی نینتندو را در حالت قابل حمل ارائه می‌دهد، اما همچنان با محدودیت‌های ذاتی پلتفرم اصلی دست و پنجه نرم می‌کند.
دیدگاهها
پاکسازی فیلترهیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.